Papiestwo i jedność chrześcijan

Papież

Jako Wikariusz Jezusa Chrystusa, Papież rządzi Kościołem Katolickim jako jego najwyższa głowa. Papież, jako Biskup Rzymu, jest głównym pasterzem i pasterzem całego Kościoła. Wierzymy, że Papież jest następcą Piotra, a jego biskupi są następcami Dwunastu Apostołów.
Wszędzie jest jasne, że chodzi o biskupów działających w powiązaniu ze swoją głową, nigdy o biskupów działających niezależnie od Papieża. W tym ostatnim przypadku, bez działania głowy, biskupi nie mogą działać jako Kolegium: wynika to jasno z pojęcia „Kolegium”. Ta hierarchiczna komunia wszystkich biskupów z Najwyższym Papieżem jest z pewnością mocno ustanowiona w Tradycji. (Lumen Gentium, Nota wyjaśniająca)
W Dziejach Apostolskich dowiadujemy się, że Piotr jest głową wczesnego kościoła. Kiedy Piotr otrzymuje „klucze do królestwa”, Chrystus ustanawia boski urząd przywódcy nad kościołem. Trwałość urzędu papieża jest niezbędna dla wiecznej natury kościoła.
„Rzymski Papież, głowa kolegium biskupów, cieszy się tą nieomylnością z racji swego urzędu, gdy jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych – który umacnia swoich braci w wierze – ogłasza definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary lub moralności… Nieomylność obiecana Kościołowi jest również obecna w ciele biskupów, gdy wraz z następcą Piotra sprawują oni najwyższe Magisterium”, przede wszystkim na Soborze Powszechnym. Gdy Kościół poprzez swoje najwyższe Magisterium proponuje doktrynę „do wierzenia jako objawioną przez Boga” i jako naukę Chrystusa, definicje „muszą być przestrzegane z posłuszeństwem wiary”. Ta nieomylność rozciąga się tak daleko, jak depozyt samego Objawienia Bożego. (KKK 891) Pomoc Boża jest również udzielana następcom apostołów, nauczającym we wspólnocie z następcą Piotra, a w sposób szczególny biskupowi Rzymu, pasterzowi całego Kościoła, gdy nie dochodząc do nieomylnej definicji i nie wypowiadając się w „sposób definitywny”, proponują oni w wykonywaniu zwyczajnego Magisterium naukę, która prowadzi do lepszego zrozumienia Objawienia w sprawach wiary i moralności. Do tej zwyczajnej nauki wierni „mają przylgnąć z religijną zgodą”, która, choć odrębna od zgody wiary, jest jednak jej rozszerzeniem. (KKK 892)

Jedność Chrześcijańska

Jedność jest niezbędna dla naśladowców Jezusa. Ewangelia Jana przypomina nam: „Chwałę, którą Mi dałeś, dałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie, aby byli doskonali w jedności, aby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i że ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś” (Ewangelia Jana 17:22-23).


Kościół katolicki jest zjednoczony pod przewodnictwem biskupa Rzymu, papieża. Historyczne rozłamy i schizmy pozostawiły nas podzielonymi, a kościoły prawosławne nie są już w pełnej jedności z katolicyzmem rzymskim. Począwszy od Jana XXIII i kontynuując przez pontyfikat Jana Pawła II i naszego obecnego papieża, ruch na rzecz zjednoczenia się w pełnej jedności chrześcijańskiej jest w toku.