Duchowość salezjańska

Don Bosco uczył swoich salezjanów i młodych ludzi, którym służyli, że łatwo jest być świętym. „Róbcie zwykłe rzeczy w niezwykły sposób” – powiedział im. Uczył, że nie trzeba szukać niezwykłych sposobów, aby być świętym lub praktykować cnotę. „Akceptujcie to, co przynosi dzień”. Uczył ich, aby po prostu robili to, co muszą robić każdego dnia, ale robili to dobrze i ofiarowywali to jako modlitwę.

Duchowość salezjanów kształtowała się w różnych okresach pod wpływem czterech wielkich świętych: św. Franciszka Salezego (1567-1622), św. Joanny de Chantal (1572-1641), św. Jana Bosko (1815-1888) i św. Marii Mazzarello (1837-1881). Głęboki wpływ na nią wywarły również odważne i radosne działania coraz większej liczby młodych ludzi, w tym św. Dominika Savio (1842-1857) i błogosławionej Laury Vicuna (1891-1904).

Nie ma nic skomplikowanego w duchowości salezjańskiej; jest ona tak prosta, jak i głęboka. Była przeznaczona dla każdego, niezależnie od jego pozycji w życiu. Pierwsza książka, jaką św. Franciszek Salezy napisał o duchowości, Wprowadzenie do życia pobożnego, została napisana dla młodej mężatki z rodziną. Don Bosco pisał książki o duchowości dla młodych i uczył swoich współpracowników stosowania metody edukacyjnej rozumu, religii i życzliwości. Św. Dominik Savio, sam będąc nastolatkiem, potrafił powiedzieć nowemu chłopcu w oratorium Don Bosco: „Tutaj świętość polega na byciu radosnym”. Narzędziami salezjanina są codzienna Eucharystia, nabożeństwo do Maryi i radosny sposób życia, który oferuje codzienną pracę jako modlitwę