Namaszczenie chorych

W Kościele katolickim Ostatnie Namaszczenie lub Ostatnie Namaszczenie to namaszczenie w chwili śmierci. Od Soboru Watykańskiego II sakrament ten nazywa się obecnie Namaszczeniem Chorych i został rozszerzony, aby oferować uzdrowienie i pocieszenie w czasach choroby, które mogą nie prowadzić do natychmiastowej śmierci. Mówiąc o szerszym wprowadzeniu tego sakramentu, papież Paweł VI opowiadał się za „szerszą dostępnością sakramentu i rozszerzeniem go — w rozsądnych granicach — nawet poza przypadki śmiertelnej choroby”.

W odróżnieniu od tradycyjnego pojmowania Ostatniego Namaszczenia, sakrament namaszczenia chorych powinien być udzielany podczas wspólnotowej celebracji.

Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza, że gdy chorzy są namaszczani, powinni być „wspomagani przez swojego pasterza i całą wspólnotę kościelną, która jest zaproszona do otaczania chorych w szczególny sposób modlitwą i braterską uwagą” (1516). „Jak wszystkie sakramenty, namaszczenie chorych jest celebracją liturgiczną i wspólnotową… Bardzo stosowne jest celebrowanie go w ramach Eucharystii” (1517).

Uzdrowienie, które następuje w tym sakramencie namaszczenia, niekoniecznie jest uzdrowieniem fizycznym. Podczas gdy wierzymy, że uzdrowienie fizyczne może nastąpić dzięki wielkiej mocy Boga, łaska, która jest wlewana przez ten szczególny sakrament, jest przypomnieniem wiecznej obecności Boga w naszym ludzkim cierpieniu.

Kiedy ksiądz błogosławi olej namaszczenia, prosi Boga, aby „zesłał moc Twojego Ducha Świętego, Pocieszyciela, na ten drogocenny olej. Uczyń ten olej lekarstwem dla wszystkich, którzy są nim namaszczeni; ulecz ich na ciele, duszy i duchu i uwolnij od wszelkich dolegliwości” (Duszpasterstwo Chorych, #123).

„Istota celebracji sakramentu namaszczenia chorych polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego (w obrządku rzymskim) lub innych części ciała (w obrządkach wschodnich); namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna, w której celebrans prosi o szczególną łaskę tego sakramentu” (KKK 1531).