Podczas konfirmacji otrzymujemy dary Ducha Świętego i potwierdzamy nasze przyrzeczenia chrzcielne. Większa świadomość łaski Ducha Świętego jest udzielana poprzez namaszczenie olejem krzyżma i włożenie rąk przez Biskupa.
Bierzmowanie doskonali łaskę chrztu. Jest sakramentem, który daje Ducha Świętego, aby głębiej zakorzenić nas w synostwie Bożym, mocniej wszczepić w Chrystusa, umocnić naszą więź z Kościołem, włączyć nas ściślej do jego posłannictwa i pomóc w świadczeniu o wierze chrześcijańskiej słowem, któremu towarzyszą czyny (KKK 1316).
Poprzez sakrament bierzmowania odnawiamy nasze przyrzeczenia chrzcielne i zobowiązujemy się do życia w dojrzałości w wierze chrześcijańskiej. Jak czytamy w Lumen Gentium (Konstytucji dogmatycznej Kościoła) Soboru Watykańskiego II:
Przez sakrament bierzmowania ściślej związani z Kościołem, [ochrzczeni] obdarzeni są przez Ducha Świętego szczególną mocą; stąd tym ściślej są zobowiązani, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary i bronienia jej słowem i czynem. (nr 11)
Podstawy Pisma Świętego dla Bierzmowania
W Dziejach Apostolskich czytamy o zesłaniu Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. Podczas gdy chrzest jest sakramentem nowego życia, bierzmowanie rodzi to życie. Chrzest inicjuje nas do Kościoła i nazywa nas dziećmi Bożymi, podczas gdy bierzmowanie wzywa nas jako dzieci Boże i jednoczy nas pełniej z aktywną mesjańską misją Chrystusa na świecie.
Po otrzymaniu mocy Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, Apostołowie poszli i potwierdzili innych, pokazując, że konfirmacja jest indywidualnym i oddzielnym sakramentem: Piotr i Jan w Samarii (Dz 8:5-6, 14-17) i Paweł w Efezie (Dz 19:5-6). Duch Święty zstąpił także na Żydów i pogan w Cezarei, przed ich chrztami. Rozpoznając to jako potwierdzenie przez Ducha Świętego, Piotr nakazał, aby zostali ochrzczeni (por. Dz 10:47).
