Święcenia
i wy sami, jako żywe kamienie, budujcie się w dom duchowy, by być świętym kapłaństwem, dla składania duchowych ofiar przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. (1 Piotra 2:5)
„Święcenia kapłańskie są sakramentem, przez który misja powierzona przez Chrystusa swoim apostołom jest nadal sprawowana w Kościele aż do końca czasów… Obejmuje trzy stopnie święceń: episkopat, prezbiterat i diakonat” (KKK 1536). Diakoni, kapłani i biskupi są niezbędni dla Kościoła katolickiego, ponieważ wierzymy, że kontynuują dzieło rozpoczęte przez apostołów.
Od początku posługa święceń była udzielana i sprawowana w trzech stopniach: biskupów, prezbiterów i diakonów. Posługi udzielane przez święcenia są niezastąpione dla organicznej struktury Kościoła: bez biskupa, prezbiterów i diakonów nie można mówić o Kościele. (KKK 1593)
Ordynacja to obrzęd, w którym udzielany jest sakrament święceń kapłańskich. Biskup udziela sakramentu święceń kapłańskich przez nałożenie rąk, które udziela człowiekowi łaski i mocy duchowej do sprawowania sakramentów Kościoła.
Sakrament święceń kapłańskich udzielany jest przez włożenie rąk, po którym następuje uroczysta modlitwa konsekracyjna, w której prosi się Boga o udzielenie wyświęconemu łask Ducha Świętego wymaganych do jego posługi. Święcenia odciskają niezatarty charakter sakramentalny. (KKK 1597)
Kto przyjmuje święcenia kapłańskie?
Kościół udziela sakramentu święceń kapłańskich tylko ochrzczonym mężczyznom (viri), których przydatność do wykonywania posługi została należycie uznana. Tylko władza kościelna ma odpowiedzialność i prawo do powołania kogoś do przyjęcia sakramentu święceń kapłańskich. (KKK 1598) W Kościele łacińskim sakrament święceń kapłańskich dla prezbiteratu jest zazwyczaj udzielany tylko kandydatom, którzy są gotowi dobrowolnie przyjąć celibat i którzy publicznie wyrażają swoją intencję pozostania w celibacie z miłości do królestwa Bożego i służby ludziom. (KKK 1599)
Sobór Watykański II przypomina nam, że misja duchowieństwa, choć wyjątkowa, jest ściśle powiązana z misją wiernych świeckich:
Choć różnią się od siebie istotą, a nie tylko stopniem, powszechne kapłaństwo wiernych i kapłaństwo urzędowe lub hierarchiczne są jednak ze sobą powiązane: każde z nich na swój własny, szczególny sposób jest uczestnictwem w jednym kapłaństwie Chrystusa. Kapłan urzędowy, dzięki świętej władzy, którą się cieszy, naucza i rządzi ludem kapłańskim; działając w osobie Chrystusa, uobecnia ofiarę eucharystyczną i składa ją Bogu w imieniu całego ludu. Wierni jednak, na mocy swego królewskiego kapłaństwa, przyłączają się do ofiary Eucharystii. Podobnie sprawują to kapłaństwo, przyjmując sakramenty, w modlitwie i dziękczynieniu, w świadectwie świętego życia oraz przez wyrzeczenie się siebie i czynną miłość. (Lumen Gentium 10)